Faşizm, ilk önce, İtalya'da kurulan milliyetçi, otoriter ve halkçı rejimi ifade etmek için kullanılmıştır. Daha geniş anlamıyla özellikle iki dünya savaşı arası ortaya çıkan aşırı milliyetçi, antidemokratik, antikapitalist ve antikomünist bir ideolojiye ve otoriter siyasi bir yapıya sahip bütün politik hareketler, bu isimle tanımlanmıştır.
Ancak daha sonra ahlaksız kapitalistler ile iyi niyetli ancak aptal komünistler tarafından bütün otoriter rejimler için kullanılmış tanımlamadır. Milliyetçilik veya Halkçılıkla ilgisi olmayan keyfi diktatörlükler ve hatta Millet düşmanı, ABD işbirlikçisi dinci parti ve rejimler bile bugün Faşist olarak nitelenmektedir.
Gerçekte bir rejime Faşist diyebilmek için, o rejimin ideolojisinin milliyetçi olması ve milletin varlık ve çıkarlarını herşeyin üstünde tutması gerekir. Bu yönüyle ister istemez halkçılığı da içermeli ve sadece zenginlerin veya işçilerin değil, milletin bütün fertlerinin refahını sağlamayı hedeflemelidir.
Bu hedefe ulşamak için ise ekonomi üzerinde sıkı bir devlet kontrolü uygulamak, işçi ücretlerinin yeterli olmasını sağlamak, keyfi işten çıkarmaları önlemek, hayat pahalılığının önüne geçmek için fiyat kontrolü uygulamak gibi önlemler uygulamak Faşizmin politikalarındandır.
Faşist bir rejim, aynı zamanda da otoriter olmalıdır. Zira Faşizm ne insanlar arası ne de milletler arası eşitliği kabul etmez.
Faşizm, “Herkes her şeyi bilemez. Bu sebeple yönetim Özel Olarak Eğitilmiş Seçkin Bir Kitlenin Elinde Olmalıdır” görüşünü savunur ve fikri olmayan insanların oy vermesinin veya eski tüccarların devleti yönetmesinin önüne geçerek, devlet yönetimini bu amaçla yetiştirilmiş seçkin bir sınıfın eline bırakır.
Örneğin Nazi Almanyası kaliteli devlet adamlarının yetişmesi için seçkin SS üyelerinin gönderildiği 4 okuldan oluşan bir sistem kurmuştu.
Ancak bugün Faşist terimi, faşizmin gerek fikirlerinden gerekese ruhundan habersiz şiddet düşkünü gruplar için de kullanılmakta; hatta Millet, Milliyetçilik ve bağımsızlık kavramlarından nefret eden işbirlikçiler ve dinci yobaz parti veya hareketler de yanlış bir şekilde “Faşist” olarak tanımlanmaktadır. Faşizm gibi yüksek bir idealin aşağı fikirleri tanımlamak için kullanılması hem acı hem de büyük bir haksızlıktır.
Faşizm yozlaşmaya, düzensizliğe, millet düşmanlarına, teröre ve kaosa karsi bir baskaldiris oldugu gibi, zararlı fikirlerin ifadesine karşı da bir çıkıştır. 1919 yilinda kurulan Milliyetci Sosyalist Alman Isci Partisi de milliyetçilik, halkçılık, otoriterizm ve düzen gibi Faşist ilkeler üzerine kuruldu. Her iki faşist akımda vatandaşlıkta kan birliğinin önemine yer vermekle birlikte Alman faşizminde ırk unusuru da oldukça önemliydi. Bu içeriği Alman faşizmine daha Uluslararası bir yapı kazandırdı.
Üçüncü Alman İmparatorlığunu Osmanlı'nın farklı bir versiyonu olarak nitelemek hiç de yanlış olmayacaktır. Şöyle ki, Osmanlı aynı dinden olmaya önem verirken, Naziler (Alman milliyetçiliğini ön plana çıkarmış olsalarda) aynı ırktan olmaya önem vermiştir. Öyle ki Savaş sürdükçe seçkin Alman SS'leri giderek daha az Alman hale gelmiş, Fransızlardan, Boşnaklara, Ruslara ve Türklere kadar farklı uluslardan insanlar seçkin SS Birliklerine katılmıştır. Yani Berlin düşerken hala savaşan birliklerin içinde Fransız SS'lerin olması hiç de şaşırtıcı değildir. Bu durumu Ankara Savaşı'nda, son ana kadar Yıldırım Beyazıd'ın yanında savaşan sadık Rumeli askerlerinin (Hristiyan Balkan uluslarından toplanmış) durumuna benzetebiliriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder